niedziela, 23 września 2012

43. Dlaczego to zrobiłeś Zayn? Sylwester oraz gra w butelkę

*Amy*

Wchodzę z pewnością siebie do pokoiku, w którym mam zamiar odbyć jedną z najważniejszych rozmów w moim życiu, bynajmniej mam nadzieję, że wyglądam na pewną siebie bo w środku czuję się bezradna.
Na sam jego widok miałam ochotę zarzucić mu ręce na szyję i sprawdzić czy jego usta nadal smakują tak samo. Nie jest łatwo wyminąć najważniejszą osobę w swoim życiu bez okazania najmniejszego uczucia, a teraz dodatkowo muszę udawać złą, oziębłą i wyniosłą, choć tak naprawdę wybaczyłam mu już dawno, nawet jeżeli mnie zdradził. Bo w końcu na tym polega miłość prawda?
Zresztą ja sama nie zachowałam się zbyt uczciwie wobec niego. Pozwoliłam sobie na kilka słabości z Jamesem, które nigdy więcej nie nastąpią, ponieważ to ten czarnowłosy chłopak, z niepewnym wyrazem twarzy, stojący przede mną, jest moim przeznaczeniem.
- Dlaczego to zrobiłeś Zayn? - pytam bez ogródek. Chcę mieć tą szopkę jak najszybciej za sobą. Przełyka głośno ślinę, zaciąga się głęboko powietrzem, po czym bardzo starannie je wypuszcza. Nie pośpieszam, go. Przecież musi sobie wszystko poukładać, a to nie jest łatwa rozmowa. Zakładam rękę na rękę i opieram się placami o ścianę mierząc go dość sceptycznym spojrzeniem.
- Ja... ja-cię-nie-zdradziłem - wyrzuca na jednym wydechu, przez co ciężko zrozumieć słowa. Wybucham sarkastycznym śmiechem, choć tak na prawdę moje serce przyśpiesza swój rytm z radości.
-  Proszę cię, chociaż byś powiedział prawdę! - wołam oburzonym głosem.
- Ale ja mówię prawdę! - teraz to on się wkurzył. Chyba to, że mu nie uwierzyłam dodało mu pewności siebie. - Posłuchaj - mówiąc to zrobił kilka kroków w moją stronę. - Może i masz mnie za skończonego frajera i uważasz, że cię zdradziłem przez ten głupi artykuł, ale tak nie jest! - wziął głębszy oddech by się uspokoić i zaczął ponownie. Zamknął oczy, jakby chciał przywołać zdarzenia z tamtego wieczoru. - W tamten dzień, dopiero co przylecieliśmy, a mi się strasznie nudziło. Liam z Louisem gdzieś zniknęli, a my w trójkę zostaliśmy w hotelu i Loczek zaproponował sprawdzić jakie mają tu kluby. Codziennie mieliśmy iść do innego, a jako pierwszy był zaplanowany Malibu. Dobrze wiesz jak uwielbiamy chodzić do klubów, tylko Horan nie był zachwycony perspektywą odprowadzenia nas do hotelu jak się narąbiemy. Odkąd jest z Vicky stał się z niego słaby zawodnik - na tą wzmiankę lekko się uśmiechnął.
- Może ty też powinieneś trochę wyluzować?! - ignoruje moje pytanie i ciągnie dalej swój monolog, niczym nie wzruszony.
- W każdym razie, jak zwykle z Harrym robiliśmy głupie konkursy, kto więcej wypije i nadal będzie trzeźwy. Loczek jak tylko poczuł, że już nie daje rady kulturalnie zawinął się do hotelu, ale ja nie. Ja byłem na tyle głupi by zostać i pić dalej. Śmiałem się z niego, że jest cienias taki sam jak Niall, że nigdy mnie nie pokona. A potem ta blondynka. Miała podobny kolor włosów do twoich i to mnie do niej przyciągnęło.
Na samym początku myślałem, że to ty. Nawet się jej zapytałem :Amy? Co ty tu robisz?", a ona spojrzała na mnie jak na wariata bo okazało się, że to nie jesteś ty. Na przeprosiny zaprosiłem ją na coś "mocniejszego". Nie pamiętam ile wypiliśmy, ale pamiętam jak Horan się na mnie darł, że mam wracać do hotelu i co ja odwalam. Wtedy go wyśmiałem i teraz tego, żałuję. To nie z własnej woli wróciłem do pokoju, to ta dziewczyna mnie odprowadziła bo ja chciałem dalej pić. Nie chciałem tej dziewczyny, chciałem wódki. Nawet w najbardziej nietrzeźwym stanie nie mógłbym cię zdradzić. Ja cię za bardzo kocham, mogę mówić różne głupoty, czy głupio się zachowywać, ale nigdy bym cię nie zdradził. A wiesz czemu? Bo jesteś sensem mojego życia - zakończył swój monolog, patrząc na mnie wyczekująco. Patrzę na niego przez łzy, czuję się jak skończona idiotka. Nie zdradził mnie, ale za to ja jego tak. Nie jestem go warta.
- Proszę cię powiedz coś - patrzy na mnie błagalnie, wręcz z przerażeniem. Musze mu to powiedzieć, chcę aby miał świadomość, że jeżeli ten związek się zakończy to z mojej winy. Nie chcę go oszukiwać.
- Zayn muszę ci coś powiedzieć - patrzy na mnie zaskoczony.
- Chyba nic gorszego niż ja nie mogłaś zrobić - widać, że chce rozluźnić atmosferę.
- Zayn ja... ja cię zdradziłam - wyrzucam z siebie te słowa niczym toksyny. Patrzy na mnie jakbym dopiero co uderzyła go w twarz. Przełykam swoje łzy i teraz to ja zaczynam się tłumaczyć - To był ten sam dzień. Moi rodzice wyjechali w kolejną delegację, a u drzwi mojego domu stanął James. Chciałam go wyrzucić, ale bezceremonialnie władował mi się do pokoju i rozwalił się na moim łóżku. Tak mnie to wkurzyło, że podbiegłam do niego i złapałam go za nadgarstki i próbowałam ściągnąć z tego łóżka, ale on był silniejszy i pociągnął mnie w taki sposób, że wylądowałam na nim. Zaczęłam się drzeć, że ma mnie puścić, a on na to, to tylko się bezczelnie uśmiechnął i powiedział, że tylko pod warunkiem, że się z nim umówię, a ja, że nie ma mowy bo mam ciebie i zaczęliśmy się kłócić, a osobą tej sprzeczki byłeś ty. I w końcu uspokoił się i obrał inną taktykę. Przewrócił mnie na plecy i zaczął się nade mną pochylać. Machinalnie zaczęłam go porównywać z tobą, kolor tęczówek, rysy twarzy. Jednocześnie próbowałam obmyślić plan jak go z siebie zrzucić. W końcu złożył na moich ustach pocałunek i wtedy mój opór opadł. Nie potrafiłam mu się oprzeć. Ja... wsunęłam swoje dłonie pod jego bluzę i znalazłam ten artykuł. W tedy cała świadomość powróciła. Przeczytałam ten głupi artykuł, po czym wyrzuciłam go z domu, a ja zsunęłam się po drzwiach i płakałam. Nie docierało do mnie nic innego jak to, że cię straciłam. Nie tylko przez to co ty zrobiłeś, ale i przez mój błąd. Kolejnych kilka dni było koszmarem i tylko James z Vicky przychodzili sprawdzić, czy jeszcze żyję. Potem Vick' wyskoczyła z tym sylwestrem więc nie miałam już czasu myśleć nad czymś innym dopiero dziś, gdy stałam przy tych cholernych schodach uświadomiłam sobie jak bardzo cię kocham, ale przez ten jeden błąd mogę cię stracić, ale jest za późno. Stało się i znając twój temperament to koniec. Bo jak się okazało nie ty zdradziłeś, a ja. Wybacz mi... - teraz to ja proszę, a łzy zasłaniają mi dokładny widok. Ocieram je ze złością i widzę jak Zayn cofa się, potrząsając głową w nie do wierzeniu. - Czyli to jednak koniec - szepczę przerażona, po czym wybiegam z domu.
Biegnę, nie wiedząc dokąd. Wiatr chłoszcze moje policzki, a zimno obejmuje moje ciało. Zapomniałam płaszcza, ale to nie ma znaczenia. W głębi duszy mam nadzieję, że zamarznę i nigdy więcej nikomu nie sprawię bólu. Łzy spływają obficie po moich policzkach, biegnę potrącając ludzi, śpieszących do znajomych na zabawę sylwestrową, niektórzy coś krzyczą, ale nie rozumiem słów. Biegnę w to miejsce w którym jest, aż duszno od wspomnień. Zdaję sobie sprawę, że kierując się do naszego miejsca, mojego i Zayna, moją klatkę piersiową wypełni ból, który nie będzie fizycznym bólem, a psychicznym, ale właśnie na to sobie zasłużyłam, na cierpienie.
Odgarniam, niesfornie gałęzie wierzby płaczącej, która osłania naszą ławkę, od reszty świata.  To zawsze tu się spotykaliśmy, całowaliśmy, wygłupialiśmy czy po prostu rozmawialiśmy. Na te wspomnienia osuwam się po drzewie na trawę. Podciągam kolana pod brodę i obejmuję je rękami, po czym zanoszę się głośnym szlochem.

*Zayn*

Wylądowałam na nim... Zaczął się nade mną pochylać... Machinalnie zaczęłam go porównywać z tobą... Złożył pocałunek na moich ustach...  Zsunęłam się po drzwiach i płakałam...  Wybacz... Czyli to jednak koniec... 
Urywki jej wypowiedzi huczały mi w głowie. Wybiegła z tego pokoju, a ja nie potrafiłem jej zatrzymać. Najpierw muszę załatwić inną sprawę. Wbiegam do salonu, gdzie obecnie znajduję się całe towarzystwo.
- Zayn, co się stało? - pyta Niall, ale ignoruję go. Podbiegam do Jamesa, którego uderzam z pięści w twarz. Chłopak upada na ziemię. A w pomieszczeniu panuje idealna cisza.
- Jeżeli jeszcze raz ją tkniesz to cię zabiję - mówię wkładając w każde słowo całą swoją nienawiść i wybiegam w mrok by odnaleźć swoją miłość.
Myśl jak Amy, myśl jak Amy. Gdzie udałbym się zaraz po takiej sytuacji? Tam gdzie jest wręcz duszno od wspomnień! Puszczam się biegiem, by jakoś to wszystko poskładać w całość.

*Vicky*

W pokoju panuje ogólne poruszenie. James ociera krew z wargi, po czym niezgrabnie podnosi się z podłogi.  Jedynym, który nie stracił dobrego humoru jest Jack, albo udaje, żeby odciągnąć uwagę od tego zdarzenia i powrócić do zabawy, w każdym razie wychodzi mu to doskonale.
- Ale zebrałeś! Cienias z ciebie i tyle, nawet nie potrafisz się porządnie obronić - woła wesołym tonem. - W każdym razie po tych traumatycznych przeżyciach co powiecie na grę w twistera? - całe towarzystwo odpowiada mu potwierdzającym pomrukiem. - Podzielmy się na dwie grupy bo wszyscy się nie zmieścimy. Co powiecie na układ : panie kontra panowie? - w międzyczasie gdy on zajmował wszystkich rozmową i planowaniem, wymykamy się z Niallem i Jamesem do kuchni by zająć się jego twarzą i wymienić parę słówek na zaistniały temat.

*Zayn*

Dobiegam do parku w rekordowym czasie. Staję przed "zasłonką" do naszego miejsca by wyrównać oddech. A co jeśli jej tam nie ma? Potrząsam głową by odtrącić od siebie tę myśl i odgarniam gałęzie by przejść do "naszego świata".
Siedzi pod drzewem, skulona, targana głośnymi szlochami. Płacze, przeze mnie, w dodatku trzęsie się z zimna. Bez zastanowienia ściągam swoją marynarkę i okrywam jej nagie ramionka. Podnosi głowę i spogląda na mnie z przerażeniem. Na jej policzkach zastygają łzy wymieszane z makijażem. Kucam przed nią, tak by zrównać się z jej poziomem. Stara się unikać mojego spojrzenia, ale ujmuję jej twarz w dłonie i zmuszam ją by patrzyła mi w oczy.
- Kocham cię i nie ma to dla mnie znaczenia. Jeżeli mi wybaczysz sprawisz, że będę najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, a jeżeli nie odejdę z twojego życia i uszanuję twoją decyzję - patrzy na mnie z nie do wierzeniem.
- Zayn, ale ja cię zdradziłam - szepce, wpatrując się we mnie rozszerzonymi źrenicami.
- Nie obchodzi mnie to. Z resztą James już dostał ode mnie, a ty jesteś zbyt ważna bym miał cię stracić przez jeden pocałunek i to w dodatku po części wymuszony - chce mi przerwać, ale daję jej znak by pozwoliła mi mówić dalej. - Ja wiem, że go kochasz, może nawet bardziej ode mnie i jeżeli chcesz odejść to uszanuję twoją decyzję, ale chcę byś wiedziała, że zrobię wszystko co w mojej mocy byś została ze mną. Będę czekał, aż pokochasz mnie tak mocno jak ja kocham ciebie.
- Ale ja cię kocham - mówi drżącym głosikiem od płaczu. - Ale ja nie potrafię spojrzeć sobie w oczy, a co dopiero tob... - zamykam jej usta pocałunkiem. Z początku nie reaguje, by po chwili wpijać się w moje usta z taką zachłannością jakbym tchnął w nią nowe życie. Uśmiecham się na tę myśl.
- Czy ty się śmiejesz? - pyta lekko zdezorientowana.
- Tak - mówię wciąż uśmiechnięty, po czym dodaję poważniej: - Nigdy więcej tak nie mów. Nic nie jest w stanie nas rozdzielić rozumiesz? - kiwa głową, spoglądając w swoje stopy. Po chwili podrywa głowę.
- Czy ty powiedziałeś, że przywaliłeś Jamesowi? - chrząkam wymijająco. - Zayn? - ponagla.
- No tak troszeczkę... Zdenerwowałem się! Nikt mi nie będzie cię obcałowywał jak mnie nie ma! - patrzy na mnie z rozbawieniem.
- Słodki jesteś, wiesz? - patrzy na mnie z czułością, na co przyciągam ją do siebie i składam na jej gorących wargach kolejny pocałunek. Mruczy słodko i przylega do mojego ciała. - Musimy wracać na sylwestra - przypominam. Nie wygląda na zachwyconą tym pomysłem, ale posłusznie podnosi się z ziemi.
- Jak ja muszę wyglądać! Nie patrz na mnie! Przecież cały makijaż mi się rozmazał! - krzyczy i próbuje zasłonić twarz rękoma. Wybucham niepowstrzymywanym chichotem. Patrzy na mnie oburzona, na co wybucham jeszcze głośniejszym śmiechem. Na szczęście na mój zwariowany śmiech ona też zaczyna się śmiać. W końcu udaje nam się opanować. Amy z sykiem ściąga swoje turkusowe szpilki, spoglądam na nią pytająco.
- Podczas gdy tak sobie biegłam do tego parku to troszkę mnie obdarły, ale to nic, wrócę na boso - uśmiecha się uspokajająco, ale i tak biorę ją na ręce. - Puść mnie wariacie! - woła z rozbawieniem.
- Okej, ale dopiero w domu, nie pozwolę żebyś sobie jeszcze do końca zdarła skórę z nóg - w odpowiedzi tylko przewraca oczami, ale z ust nie schodzi jej uśmiech.
- Pierwsze co to poproszę do łazienki, muszę się doprowadzić do stanu normalności - informuje Am'.
W połowie drogi do domu moje ręce jednak odmawiają mi posłuszeństwa. Odstawiam Amy delikatnie na ziemię.
- I co pan siłacz jednak nie dał rady? Och, jaka szkoda! - zaczyna się ze mnie nabijać, ale dzielnie ignoruję jej zaczepki.
- Masz dwie opcje: albo biorę cię na barana, albo dalej idziesz sama, piękna niewiasto - mówię zabawnie poruszając brwiami.
- W takim razie idę sama - odpowiada bez zastanowienia.
- Jesteś pewna? Mogę cię ponieść na barana, mam jeszcze na tyle siły...
- Ale ta siła może przydać się później - odpowiada mi z perlistym uśmiechem, odpowiadam jej tym samym. Pośpiesznie ściągam swoje buty i jej podsuwam, a z ręki wyciągam jej szpilki. Patrzy na mnie pytająco.
- Przecież nie będziesz szła na boso, jeszcze staniesz na jakieś szkło - mówię tak jakby to było oczywiste. Chwile się waha, ale w końcu wsuwa swoje stópki w moje buty. Obejmuję ją w pasie i ruszamy z powrotem na imprezę.

*Vicky*

Kilka kostek lodu, zawiniętych w szmatkę załatwiły sprawę z Jamesa policzkiem. Teraz siedzimy wszyscy w salonie i każdy dobrze się bawi. James z Jackiem majstrują coś przy muzyce, Harry tańczy przytulańca z Lou, a El stoi obok nich i robi im zdjęcia, Danielle wtulona w Liama, szepce mu coś na ucho, na co chłopak się uśmiecha, Niall tymczasowo gdzieś zniknął, a ja stoję z drinkiem w ręku i przyglądam się temu wszystkiemu z uśmiechem. Choć myśli cały czas zaprząta mi zdarzenie z przed kilkunasty chwil. Gdzie oni teraz są? Nagle ktoś obejmuje mnie od tyłu i muska namiętnie moją szyję. Odwracam się z uśmiechem na twarzy. To mój blondyn , a kto by inny?
- Czym zaprzątasz sobie tą śliczną główkę, kochanie? - mruczy mi do ucha.
- Martwię się o nich, oboje zniknęli...
- Nie potrzebnie, przed chwilą oboje przemknęli na górę, po czym zamknęli się w łazience. Z tego co zrozumiałem to Amy musi naprawić swój makijaż, a Zayn jako chłopak przywrócony do łask, postanowił jej dzielnie towarzyszyć, ale obiecał, że do piętnastu minut zejdą na dół. Więc skoro nie masz się czym już martwić to może ze mną zatańczysz? - pyta obejmując mnie w talii i wyciągając swoją dłoń. 
- Z chęcią - odstawiam, pośpiesznie swojego drinka na stolik i kładę swoją dłoń na jego. Ujmuje ją i zaczyna mną kołysać w rytm muzyki. Światło jest przygaszone, dzięki czemu panuje przyjemna atmosfera do tańca. Całe  szczęście, że potrafi tańczyć, bo niestety mnie Bóg pozbawił tego pierwiastka i taniec w moim wykonaniu to tylko niezgrabne bujanie się na boki. Kładę głowę na jego torsie, dzięki czemu słyszę jak bije mu serce i to jak bierze każdy oddech. Nieświadomie sama dostosowuję się do jego rytmu i po chwili nasze klatki piersiowe podnoszą się w tym samym momencie. Niall składa delikatny pocałunek na moich włosach i w tym samym momencie oślepia nas błysk flesza. To Eleonor zrobiła nam zdjęcie.
- Wyglądacie tak słodko, że nie mogłam się powstrzymać - próbuje się usprawiedliwić po czym biegnie do Louisa.
- Chcę dwie odbitki tego zdjęcia! - woła za nią blondyn, wyraźnie zadowolony po czym powracamy do tańca, który nie trwa zbyt długo.
- Odbijany? - przed nami znikąd pojawia się Jack. Niall niechętnie mnie przekazuje w jego ramiona.
- Ale tylko jeden - mówi podkreślając ostatnie słowo, po czym znika przy stole z przekąskami.
- Dawno razem nie tańczyliśmy - zaczynam z uśmiechem. Tym razem to nie jest tak perfekcyjny taniec jak z Irlandczykiem, tylko zwykłe kołysanie się na boki. 
- Ooj tak, dlatego chciałem to nadrobić. Widzę, że nadal koślawisz - mówi zgryźliwie, na co dostaje ode mnie kuksańca w bok. 
- Ty nie jesteś lepszy - odpowiadam ze śmiechem, a resztę piosenki spędzamy już w ciszy. Przy ostatnich dźwiękach pojawia się przy mnie Niall, jakby chciał przypomnieć, że to miała być tylko jedna piosenka. Uśmiecham się przepraszająco do Jacka, po czym z powrotem oddaję się w ramiona niebieskookiego.
Po kilku minutach do tańczących dołączają Amy z Zaynem. Wirują na parkiecie, nie widząc po za sobą nikogo więcej, wręcz emanuje od nich blask.
Harry przejął stół DJ'owski bo James z Jackiem tańczą coś w rodzaju tańca wiedeńskiego. Po chwili zatrzymują się przy kontakcie i włączają światło. Przez pokój przechodzą niezadowolone pomruki, a wszyscy mrużymy oczy, od nagłego blasku.
- Wpadliśmy na super pomysł! - poinformował nas Jack.
- Co powiecie na grę w butelkę? - zakończa za niego mój brat.
- Świetny pomysł! – stwierdza Louis po czym zaczyna przetrząsać pokój w poszukiwaniu opróżnionej butelki.
- To ja w między czasie, chciałbym przeprosić Jamesa - ogłasza Zayn. - Trochę mnie poniosło no i... no wybacz - zakańcza trochę kulawo. Wszyscy milkną, a Louis chwilowo przerywa poszukiwania butelki wpatrując się w Jamesa.
- W porządku, każdy by tak zareagował. W sumie to sam się o to prosiłem - odpowiada wzruszając ramionami mój brat. - A teraz powróćmy do gry.
- Trochę tak głupio grać w butelkę z waszymi dziewczynami… - zauważa Harry, a w głębi duszy przyznaję mu rację.
- Niby dlaczego? Nie musisz ich całować w usta...  – szybko tłumaczy James, jakby to było oczywiste, a mnie się to coraz mnie podoba.
- Nie ma mowy! – protestuję.
- Vicky, zasady zawsze możemy zmienić. – tłumaczy mi cierpliwie Niall.
- Zmienić? – wtrąca się Amy.
- Nigdy nie grałaś w butelkę? – dziwi się El. – To co robisz z wylosowaną osobą to kwestia umowna.
- Dokładnie! - szybko podchwycił Zayn. - Więc na przykład, jeśli nie odpowiada ci  buziak to może być minuta sam na sam – Smerfetka niepewnie spogląda na Mulata.
- No dobra - przytakuje ze wzruszeniem ramion.
- Gramy? – pyta Liam, przerywając rozmowę z Dan.
- Oczywiście - odpowiada James z chytrym uśmieszkiem.
Po chwili wszyscy siedzimy w kółku, na podłodze, a po środku leży pierwsza, opróżniona butelka.
Wydawało się, że każdy patrzy na nią z lekkim napięciem i można by przysiąc, iż wszyscy w danym momencie planowali jak spędzić minutę z każdą z osób.
- Kręcimy? – pyta zniecierpliwiony Harry chwytając za butelkę.
- Kręć - poleca mu James, a Loczek niezwłocznie wykonuje jego polecenie. Towarzystwo wstrzymuje oddech, a butelka zaczyna wirować coraz wolniej...
Eleonor, Louis, Danielle, Liam, Zayn, Amy, James, Jack, ja, Nialler, Harry i kolejka zaczyna się od początku. Wszyscy chyba modlili się, aby nie padło na niego… Kilka ostatnich obrotów i butelka wskazuje na...
- Wiedziałem! Od samego początku cię do mnie ciągnie!– woła Jack, wymownie spoglądając w sufit.
- Wiesz co, nie pociągasz mnie na tyle, by cię całować więc raczej spędzę z tobą minutę sam na sam - odpowiada, śmiertelnie poważnie lokowaty, na co wszyscy wołamy chóralne "uu-uuu!"
- A niby czego mi brakuje? - pyta oburzony Jack, na co wybuchamy śmiechem.
- To gdzie ten pokój, do którego będziemy chodzić? – zwraca się do nas Harry.
- Za drzwiami w lewo. – odpowiadam z szerokim uśmiechem. 
Po minucie wracają do nas trzymając się za ręce. 
- Jak mogłeś?! - krzyczy dramatycznym głosem Louis, po czym pada "zanosząc się" szlochem w ramiona El, która mierzy Harry'ego spojrzeniem i zaczyna klepać Lou po plecach. Wszyscy na tę scenkę wybuchamy śmiechem, razem z Harrym i Lou.
- Może zmienimy zasady? Bo są trochę nudne - mówi niepewnie Danielle.
- Popieram! – Amy od razu ją popiera. – A na dodatek można też wymyślić wariant dla kogoś kto nie chce zadania, ani minuty z daną osobą... - próbuje wymyślić jakiś sposób by ominąć spotkania z Jamesem.
- Dobry pomysł. – Zayn adoruje każdy z jej pomysłów, byle tylko znów wszystko było dobrze. - Co powiecie na zadanie?
- Tak, zadanie jest w porządku! - popiera Niall.
- Proponuję ustalić zasady minuty, żeby było ciekawiej. – ogłosił James z blaskiem w oku. Wszyscy mu przytaknęliśmy.
- To może minuta na czynach, albo na mówieniu prawdy? - proponuje Jack.
- Proszę cię, myśl troszkę kuzynie. Jakich czynach? Przecież wszystkie obecne tu dziewczyny są już zajęte - wtrąca się Amy, przewracając oczami.
- To wybierajcie prawdę! – odparł Jack.
- Więc podsumujmy… - zaczyna Liam –  Kręcimy, na kogo padnie butelka to ta osoba wybiera minutę sam na sam, zadanie lub całusa. Jak wybierze minutę to musi się dodatkowo zdeklarować czy będzie mówić prawdę czy przejdzie do rzeczy. A co jeśli nic nie wybierze? Może by tak karnego musiała wypić?
- Doskonały pomysł - aprobuje kolegę Harry.
- Kręćmy już!
- No dobra, czyja kolej? - pyta Liam rozglądając się po towarzystwie.
- Moja!- Jack wyrywa mu przezroczystą butelkę, by zakręcić nią tak by wirowała jak najdłużej.
Przynajmniej kilka osób pragnęło zakręcić tą buteleczką po whiskey. 
Jednak szyjka butelki zatrzymała się wskazując na…
- Louis!
- Raczej nie kręci mnie sam na sam z tobą, ani całowanie, więc po proszę zadanie. – odpowiada spokojnie Lou.
- W takim razie musisz otworzyć drzwi i zacząć krzyczeć "szukam liści bo mnie czyści"! - zawołał Jack, a wszyscy zaczęliśmy się śmiać.
- Teraz? - spytał przerażony Louis.
- A kiedy? Za rok? 
- Och, no tak... Już idę. – rzucił podrywając się z ziemi i rusza w kierunku drzwi wejściowych. Po chwili słyszymy jak krzyczy ile sił w płucach.
- Zrobione! – mówi, usadawiając się z powrotem na podłodze.  – Mogę kręcić?
- Kręć – James ponownie odżył.
Louis zakręcił butelką, a jej szyjka nie zatrzymała się na żadnej z dziewczyn.
- Znowu ja? – Jack nawet nie krył zdziwienia.
- Najwidoczniej tak. – Louis zmarszczył brwi, nie do końca zadowolony z takiego trafienia - Ale w sumie to dobrze, odpłacę ci się! Co chcesz?
- Zadanie – odparł dumnie. 
- No dobrze… - w oczach pasiastego zalśniła chęć zemsty. – Wyznaj miłość najstarszej dziewczynie.
- To chyba ja… - Danielle zamrugała kilkakrotnie.
- Dobra… - mruknął Jack. Wstał niechętnie po czym wyszedł z pokoju, a następnie usłyszeliśmy cichy trzask drzwi.
- Po co on wyszedł? – zdziwił się Niall.
- Nie wiem… Ale przeczuwam, że to nic dobrego… - odparłam. Po kilku minutach do pokoju wpadła nasza sąsiadka, starsza pani.
- Wasz kolega oszalał! – krzyknęła. – Niall zabierz swojego kolegę bo bredzi… - wytrzeszczyliśmy na nią oczy, a po chwili do pokoju wpadł Jack.
- Ja naprawdę panią kocham!
- Nie wątpię, jednakowoż uważam, iż przeginasz z tym padaniem na kolana i chwytaniem mnie za spódnicę! -  kobieta uniosła brwi, kiedy przy jej boku pojawił się nasz brunet.
- Pani mnie odrzuca! – Jack zmusił się na dramatyczny ton. – To takie bolesne! – dodał, teatralnie rzucając się na ziemie.
- Mam nadzieję, że jak wytrzeźwieje to nie będzie tego pamiętał… - stwierdza pani Smith, zerkając na pierwsze opróżnione butelki.
- Spokojnie psze pani! Panujemy nad sytuacją. – Niall wyszczerzył do niej zęby.
- Nie wątpię… Ale nie wypuszczajcie go więcej z domu – pani Smith uśmiecha się do nas po czym szybko wymyka się z domu. Jack natychmiastowo podnosi się z ziemi z szerokim uśmiechem.
- Podobało się wam? - pyta, ale nikt nie jest w stanie mu odpowiedzieć bo wszyscy umieramy ze śmiechu.
Za dziesięć 12:00 wszyscy kierujemy się na dwór. Chłodne powietrze choć silnie orzeźwiające, to jednak nie jest w stanie przywrócić wszystkim jasności umysłu. 
Harry, James i Jack w odpowiednich humorach zajmują się rozstawianiem sztucznych ogni, które mają zamiar wypalić równo z północą. My, jako przedstawicielki płci pięknej ustawiłyśmy się w grupce rozmawiając wesoło. Pozostali rzucali w siebie śniegiem, który spadł wczorajszego dnia.
W pewnym momencie poczułam jak ktoś rzucił we mnie śnieżką.
- Jak mogłeś! – zawołałam, próbując pozbyć się śniegu, który szybko zaczął się topić i wpływać pod moją sukienkę, skutecznie oziębiając moją skórę.
- Chciałem ci życzyć szczęśliwego Nowego Roku. – odparł Niall z niewinnym uśmiechem.
- Czy jeśli cię kopnę, albo podrapię, lub rzucę się na ciebie z zamiarem zrobienia ci czegoś, to będziesz czuł, że odwdzięczyłam się za życzenia? – spytałam ze złością, wciąż czując kawałeczki lodu na plecach.
- Hmmm… Jak się na mnie rzucisz to tak – stwierdza, szczerząc do mnie swoje ząbki. W pobliżu niebo przecinają pierwsze fajerwerki. Zaczynamy odliczanie, a po chwili każdy, każdemu składa życzenia. Amy z Zaynem, zamiast używać słów po prostu oddają się pocałunkowi, a po chwili pozostałe pary biorą z nich przykład.
- Kocham Cię Niall - szpecę, a w niebieskich tęczówkach mojego chłopaka, pojawiają się tysiące wesołych iskierek.
- Ja Ciebie też - odpowiada, po czym składa namiętny pocałunek na moich wargach.

____________________________________________

Dzień Dobry, Cześć i Czołem! a raczej dobra noc, parząc na godzinę :D
kolejny rozdział obecny i obawiam się, że teraz będę dodawać tylko w weekendy, no ale ważne, że jest :D
co sądzicie o tym, że Amy pogodziła się z Zaynem i o tym, że powiedziała całą prawdę? w ogóle co sądzicie o tym rozdziale? mnie wydaję się w porządku ;) i chyba jeszcze nigdy nie napisałam tak długiego rozdziału o.O
no i jak wam się podoba nowy teledysk i piosenka LWWY? bo ja się w niej zakochałam *____*




15 komentarzy:

  1. Genialny rozdział *__* Kocham Cię po prostu za tego bloga! <33 Szczerze to miałam jednak cichą nadzieję że Amy będzie w końcu z Jamesem...no ale cóż. Zaynem nie pogardzę :D Co do teledysku to oglądam w kółko i za każdym razem podoba mi się bardziej ^^ Zapraszam jak coś do mnie ;3 http://blue-batterfly-one-direction.blogspot.com/ ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Super rozdział ! KOcham go ! <3
    Na tym teledysku się popłakałam, ale dobra ; d
    zaapraszam do mnie :
    jeden-de.blogspot.com

    paa p! :*:**:*:*:**:*:*

    OdpowiedzUsuń
  3. LWWY jest niesamowita i słucham jej cały czas :D
    A rozdział jest genialny ;D Chociaż wolałabym Amy z James'em, to i tak ciesze się że się pogodzili xD Genialna była ta gra w butelkę! ;> Jack mnie rozwalił - leci do starej baby i wyznaje jej miłość - naprawdę musiał być wstawiony xD
    A co do tańca wiedeńskiego, to trochę mnie dziwi skąd chłopcy by go znali xD Za granicą chyba się go nie tańczy, prawda? ;p
    Czekam na kolejny, pozdrawiam i życzę weny ;**

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. w sumie chyba masz racje, ale tak jakoś mi spasował... no cóż każdemu zdarzają się błędy :D

      Usuń
    2. Taaaaaaaaaak !!!!!! Jestem w siódmym niebie Amy i Zayn razem o tak !!! Zapraszam do siebie http://eye-tunes-niall-and-liam.blogspot.com/ :D i Czekam na następny rozdział ^^

      Usuń
  4. Super rozdział tylko nie psuj już miedzy Vicky i Niallem i Zaynem i Amy ;D

    OdpowiedzUsuń
  5. w końcu się doczekałam! Rano sprawdzałam czy jest nowy, nie było. a teraz patrze nowy! ZAJEBIŚCIE.
    Rozdział świetny, dobrze że się pogodzili, ale na koniec i tak Amy będzie z Jamesem (:
    czekam już z niecierpliwością na następny! ♥

    a co do LWWY, słucham i oglądam non stop. CUDEŃKO.

    OdpowiedzUsuń
  6. TAK! Nowy rozdział!!! I na szczęście Amy jest z Zaynem!! Super nie psuj tego. Niech z nim zostanie :)
    Szkoda że będziesz dodawać tylko w weekendy... A może dałabyś radę dodawać jakieś w tygodniu?? Chociaż króciutkie ale żeby były.
    A co do LWWY to słucham na okrągło. Nie wiem jak was ale mnie ta piosenka napełnia strasznie pozytywnie <3

    OdpowiedzUsuń
  7. Uwielbiam LWWY ! <3 <3 <3
    A rozdział JAK ZWYKLE genialny ! :D

    OdpowiedzUsuń
  8. super rozdział... Zresztą jak zwykle! Kocham cię!!!
    A co do LWWY, to jest na serio boska!!!<3
    Nie mogę się od niej uwolnić!!!

    OdpowiedzUsuń
  9. Super rozdział! Bardzo mi się podoba! Jedyne co mogłoby się wydarzyć w niedalekiej przyszłości, to jakiś kryzys w związku Vicky i Nialla, bo jest troszkę za słodko:) Ale żeby później znowu byli mega szczęśliwi razem!:D A co do LWWY-słucham tej piosenki na okrągło, napełnia mnie bardzo pozytywną energią, daje power na cały dzień!:D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. mam już delikatny zarys tej katastrofy od dłuższego czasu w głowie ;)

      Usuń
  10. Świetny rozdział!
    http://chodzitylkoonas.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  11. fajny rozdział , chyba najlepszy ; D Dziękuje , dobranoc *________*

    OdpowiedzUsuń
  12. Padlam ze śmiechu przy zadaniu Jacka :D

    OdpowiedzUsuń