52. Szczęście nigdy nie trwa długo

*Niall*

Zdecydowanie jest to wspaniała chwila. Vicky przyparta do ściany, bez możliwości ucieczki. Biedactwo trzęsie się z zimna, ale można temu zaradzić prawda? Gdyby tylko zechciała zdjąć te przemoczone ubrania wszystko byłoby dobrze... Skąd mogłem przewidzieć, że gdy będziemy wracać zacznie padać deszcz? Ale to nawet lepiej...
Spoglądam jej prosto w oczy, świadomy tego, że mące jej coraz bardziej w głowie. Z pewnością nie zamierzam spocząć na samym droczeniu się z nią, bynajmniej nie w tej chwili… Powoli nachylam się by zmniejszyć odległość między nami, gdy czuję, że coś zimnego napiera na mój brzuch. Spoglądam w dół i dostrzegam, że to Vicky próbuje rozgrzać swoje zmarznięte dłonie, a równocześnie mnie od siebie odepchnąć. Przewracam wymownie oczami i spoglądam na jej usta, czekając aż zabierze swoje dłonie. Kątem oka dostrzegam jak drży pod wpływem mojego spojrzenia, uśmiecham się z widocznym zadowoleniem i wskazuję brodą na jej dłonie, po czym szczerzę zęby z poczuciem wyższości. Lepiej, żeby miała dobry powód by mnie zatrzymać, bo jakoś nie mam ochoty czekać już dłużej...
- Niall... - dobiega mnie jej słaby głos. Cicho chrząka i zaczyna nieco pewniej. - Niall...? Jest mi bardzo zimno, wypuść mnie i daj mi się przebrać. A później zrobimy herbatę... - spogląda na mnie błagalnie.
- Myślę, że nie będziesz w tej chwili potrzebować ani herbaty, ani suchych ubrań... - mruczę jej do ucha i czuję jak ponownie drży.
- APSIK!
- Okej, wygrałaś, idziemy się przebrać - stwierdzam ze zrezygnowaniem.

*Vicky*

Obserwuję go jak stoi przede mną i ze spokojem podwija rękawy białej koszuli. Wykonuje jeden krok w przód i orientuję się, że od dłuższego momentu wstrzymuje oddech. Powoli wypuszczam powietrze i nabieram świeżego tlenu w płuca. Czemu on nadal tak na mnie działa? Przecież jesteśmy ze sobą prawie  pięć miesięcy, a ja wciąż reaguję tak jakbym pierwszy raz go spotkała. Nie zastanawiając się zbytnio, że  nadal stoję w samej bieliźnie, a moje ubrania, które miałam ubrać leżą obok mnie, wspinam się na palce, ujmuję twarz Nialla w dłonie i smakuję jego miękkich ust. Obejmuje mnie mocno w talii, przez co czuję jak jego dłonie przyciskają się do moich pleców. Pochyla głowę tak, żebym nie musiała już dłużej stać na palcach. Moje ręce wędrują na jego szyję. Tracę poczucie czasu i tego, gdzie jestem. Dają się ponieść przyjemności i coraz gorętszym pocałunkom. Serce znacznie przyśpiesza swój rytm, a oddech próbuje mu dorównać. Gdzieś na obrzeżach świadomości pojawia się myśl, by zrzucić ubrania. Wtulam się w niebieskookiego, a on całując moją szyję, powoli zaczyna się cofać. Nagle uderza plecami o ścianę, wtulam się w jego tors, który jest gorący niczym marmur. Niall wsuwa mi dłonie we włosy, a ja z coraz większym trudem łapię oddech.*
Jego dłonie błądzą po moich nagich plecach, a usta obdarowują moją szyję i obojczyki delikatnymi pocałunkami. Pośpiesznie rozpinam koszulę niebieskookiego i zsuwam ją z niego do momentu gdy zatrzymuje się na zgięciach łokci. Blondyn spogląda na mnie z rozbawieniem, a po chwili powraca do poprzedniego zajęcia.

*fragment książki "Zapomniane".

*Niall*

Obdarowuję każdy fragment jej twarzy delikatnymi pocałunkami, policzki, powieki, skronie. W wargach z początku zatapiam się jak gdyby z lekkim strachem, ale z każdą sekundą staję się bardziej intensywny i zmysłowy. Moje palce błądzą gdzieś wśród jej włosów. Dostrzegam spojrzenie rozpalonych zielonych oczu, intensywnie wpatrujących się w mój niebieski ocean pożądania. Uśmiecham się figlarnie po czym muskam jej szyję, a po chwili przesuwam się na dekolt. Ciepłymi palcami tworzę nikomu nie znane wzory na jej piersiach. Pieszczę je delikatnie, tylko po to, by zaraz mój dotyk był bardziej stanowczy. Z satysfakcją dostrzegam jak ciało brązowowłosej dziewczyny pręży się z rozkoszy w cudownym uniesieniu. Całuję jej brzuch, a po chwili docieram do wewnętrznej strony ud. Z każdym pocałunkiem wyczuwam jak coraz mocniej drży, a delikatne jęki wydobywają się z jej gardła. Czuję jak paznokcie Vicky drażnią skórę na moich plecach, co jeszcze bardziej działa na moje zmysły. Zaciskam kurczowo dłonie na jej pośladkach, a następnie wdzieram się w jej ciało.
Nasze jęki łączą się ze sobą w rozkoszy. Powoli rozpętuję burzę w jej ciele, z prędkością trąby powietrznej poruszając biodrami, tylko po to by nasza rozkosz mogła osiągnąć apogeum. Victoria miota się pode mną w całkowitej rozkoszy. Jej jęki są dla mnie pewnego rodzaju dawką upojenia. Czuję jak powoli zbliża się punkt całkowitej ekstazy. Mrużę oczy z przyjemności, a po chwili wyczuwam jak przez moje ciało przepływa przyjemny prąd. Najsilniejszy punkt osiągnięty. Trwam jeszcze chwilę w bezruchu, a następnie opuszczam jej ciało, na co dobiega mnie cichy jęk niezadowolenia. Wybucham śmiechem, po czym składam pocałunek na czole Vicky.
- Kocham Cię - wyznaję zachrypniętym głosem. Uśmiecha się promiennie, wciąż oddychając głęboko.
- A co powiesz na wspólną kąpiel? - w odpowiedzi po prostu ciągnę ją do łazienki. Pośpiesznie napuszczam gorącej wody do wanny, a dodatkowo tworzę pianę z poziomkowego szamponu, którym zawsze pachną włosy mojej dziewczyny.
Gdy w końcu wanna zostaje w pełni napełniona wodą, a w pomieszczeniu unosi się cudowny zapach poziomek, zanurzam Vicky w wodzie, a po chwili sam wchodzę do wanny. Nagle tracę świat z przed oczu, przecieram je pośpiesznie dłońmi, na których dostrzegam pianę, a do uszu nabiega dźwięk śmiechu Vicky.
- Tak chcesz się bawić? - pytam, znacząco unosząc brwi.
- To tak przez przypadek wyszło... - odpowiada ze śmiechem.
Nabieram sporą ilość piany w dłonie i dmucham tak, by cała biała substancja znalazła się na jej twarzy.
- To tak przez przypadek wyszło - stwierdzam, ze śmiechem powtarzając jej słowa.
- To nie było śmieszne! - woła, na co wybucham jeszcze większym śmiechem. Po chwili chlapiemy się wodą, mając przy tym frajdę jak małe dzieci w przedszkolu. Pomieszczenie zanosi się od naszego śmiechu i szumu wody.
- Dość! Zalejemy całą łazienkę! - krzyczy Vicky ze śmiechem, prawdopodobnie dostrzegając fakt, że wanna została już do połowy opróżniona. Po raz ostatni kieruje na mnie strumień wody i wstaje. Gwałtownie wciągam powietrze na widok jej nagiego ciała, po którym spływają strumienie wody. Uśmiecha się niepewnie, a na jej policzkach pojawia się delikatny róż. Łapie szybko za puszysty ręcznik i starannie się nim okrywa.
- A ty dokąd? - pytam zdezorientowany.
- Jakbyś nie zauważył woda jest już zimna - odpowiada z lekką wyższością po czym wychodzi z pomieszczenia.
Pospiesznie wyciągam korek, niepozwalający opuścić wody wannie. Przez chwilę przyglądam się powstałemu wirowi, a następnie łapię ręcznik i starannie się nim wycieram. Rozglądam się po łazience w poszukiwaniu jakiejś szmaty, którą mógłbym wytrzeć zalaną podłogę. W końcu dostrzegam ją, wepchniętą w kąt. Gdy w końcu udaje mi się zakończyć przywrócenie łazienki do stanu użytku, kieruję się do naszego pokoju z Vicky. Ubieram tylko spodnie do dresu i kładę się do łóżka, w którym już śpi Victoria, ubrana jedynie w moją białą koszulę, od której wszystko się zaczęło.

*Vicky*

- Dzieciaki, śniadanie!
Przeciągam się z lubością, a po chwili otwieram oczy. Pierwsze co dostrzegam to wielkie niebieskie oczy wpatrzone w moją twarz.
- Dzień dobry, kochanie - uśmiecham się, słysząc zachrypnięty głos blondyna.
- ŚNIADANIE! - ponownie rozlega się głos babci.
- Chyba musimy już wstać... - stwierdzam, po czym odrzucam od siebie kołdrę. Rozglądam się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby osłonić moje nagie nogi. Znajduję dosyć krótkie spodenki, cóż, zawsze coś.
- Fajnie wyglądasz - mówi, ze śmiechem Niall.
- Taak, spodenki i twoja koszula to faktycznie super połączenie - odpowiadam ze śmiechem, po czym schodzimy na dół.
- No w końcu! Już myślałam, że będę musiała się tam przejść! - woła babcia na powitanie.
- Lepiej powiedz, jak tam było w klubie bingo? - pytam przekładając na swój talerz kilka kanapek.
- Cudownie! Dawno się tak nie uśmiałam! Charlie wygrał wszystkie rundy, a właściciel klubu nie chciał w to uwierzyć i powiedział, że oszukuje i nie wypłaci mu pieniędzy, chyba, że powie jak tego dokonał. Biedny Charlie do tej pory tam siedzi i próbuje się jakoś wyplątać - stwierdza babcia z wesołym uśmiechem. - A wy co wczoraj robiliście?
- Nic ciekawego... - odpowiadam wymijająco.
- Pusty dom i nic ciekawego? W moich czasach to się inaczej nazywało, ale wszystko się zmienia - stwierdza babcia z zaczepnym uśmiechem.
- BABCIU! - krzyczymy równocześnie z Niallem, na co wybucha śmiechem.
- Wiedziałam! - woła po czym wychodzi z pomieszczenia.
Spoglądamy na siebie z niebieskookim, obaj jesteśmy tak samo czerwoni i równocześnie wybuchamy cichym śmiechem.
- Twoja babcia jest niemożliwa - stwierdza Horan, po czym pakuje do buzi kanapkę.
- Co będziemy robić po śniadaniu? - pytam ze znudzeniem.
- Nie wiem, może obejrzymy jakiś film? - proponuje.
- Może być, byleby to nie był horror...
- Jak to? - stwierdza z nutką zawodu w głosie.
- Wolałabym jakąś komedię - odpowiadam ze wzruszeniem ramion.
- Jeżeli to nie będzie komedia romantyczna to może być - mówi z delikatnym uśmiechem.

Po południu rozwalamy się wygodnie na łóżku i oglądamy "Kac Vegas". W między czasie Niall kilkukrotnie wychodzi po nowe kanapki, a ja jestem zmuszona stopować film. W końcu po jego dziesiątym powrocie z pełnym talerzem jedzenia, rozkładam się na jego torsie i przymykam z lubością oczy, czując zapach perfum niebieskookiego.
Nagle rozlega się dźwięk mojego telefonu, z niechęcią się podnoszę i odnajduję urządzenie na biurku. Na wyświetlaczu dostrzegam, że to James, więc pośpiesznie odbieram. Prowadzę nie zbyt przyjemny dialog z bratem przez kilka minut. Gdy kończę rozmowę, czuję jak robi mi się słabo.
Odrzucam telefon na łóżko i mrucząc pod nosem, że mi duszno wychodzę na balkon w samej koszuli ignorując fakt, że jest styczeń, a na dworze panuje przeraźliwy mróz. Pośpiesznie przeszukuję kieszenie, czując jak pod powiekami powoli zbierają się łzy. W końcu udaje mi się znaleźć mały prostokącik, który może uspokoić moje nadszarpane nerwy. Wyciągam papierosa i drżącymi dłońmi odpalam zapałkę. Czuję jak dym powoli rozchodzi się po moim organizmie, o tak od razu lepiej.
Po kilkunastu minutach ktoś okrywa moje ramiona kocem i wyciąga z dłoni papierosa.
- Co się stało? - dobiega mnie głos Irlandczyka.
Odpowiadam mu patrząc uparcie przed siebie.
- Susan umarła.

________________________________


Cześć wszystkim! ;*
Udało mi się w końcu dodać wasze upragnione +18, ale powiem wam, że tym razem było to o wiele trudniej napisać niż za pierwszym razem, ale może dlatego, że ciężko opisać praktycznie tą samą rzec w różne sposoby... Ale chyba mi się udało i mam nadzieję, że wam się podoba ;*
A teraz część druga. Zaproponowałam powrót Amandy i Jamesa, ale widzę, że tu wystąpiły duże różnice zdań, dlatego stąd zakładam ponownie ankietę, tym razem o tej dwójce i wiecie co robić :)
Rozdział pisany przy piosence One Direction - Irresistible.


PS. Jakiś strasznie krótki ten rozdział wyszedł ;<<