53. Kiedyś znowu się spotkacie

*Vicky*

- Jedźcie ostrożnie, a jak dojedziecie to zadzwoń. I nie płacz już, wiedziałaś, że to się tak skończy, z rakiem jest bardzo ciężko wygrać... - mówi babcia na pożegnanie, przytulając mnie do siebie.
- Wiem, ale ciągle wydawało mi się, że to głupi żart... A teraz ona nie żyje! - wołam zanosząc się płaczem. Czuję jak obejmują mnie silne ramiona i prowadzą w stronę samochodu. Po chwili siedzę w pojeździe, a Niall pakuje walizki do bagażnika. Obserwuję w lusterku jak podchodzi do babci i jeszcze chwilę z nią rozmawia. Prawdopodobnie ja jestem tematem ich rozmowy, ponieważ w tym samym momencie spoglądają w moją stronę. Irlandczyk uśmiecha się smutno i po raz ostatni przytula babcię, a po kilku sekundach znajduje się obok mnie, na fotelu kierowcy.
- Kierunek Londyn? - pyta, ale nie mam siły mu odpowiedzieć. Chłopak odpala samochód i wyrusza z podjazdu. Uliczki, przesuwają się przed moimi oczami w przyśpieszonym tempie. Dodatkowo widoczność utrudniają mi łzy, które cały czas uparcie dążą tą samą trasą. Wypływają z oczu, spływają po policzkach, zostawiając za sobą mokre smugi, do momentu, aż zatrzymują się na brodzie, gdzie spadają w dół, by rozprysnąć się na miliony kropelek na moich dłoniach.
- Dlaczego ona umarła? Czemu nie możemy zająć się Ginny? To nie tak miało wyglądać... - mówię, żałosnym głosem.
- Vicky, trudno odpowiedzieć mi na te pytania, może to głupio zabrzmi, ale tak po prostu musiało być. Chcieliśmy się zająć małą, zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, ale to prokurator zadecydował, że jesteśmy za młodzi, a moja kariera mogłaby jej zaszkodzić, zaraz po utracie matki. Więc prawda jest taka, że ona nie może być z nami tylko z mojej winy. Przepraszam, że nie mogę być normalnym chłopakiem... - stwierdza. Próbuję mu się przyjrzeć, ale łzy mi to utrudniają. Ze złością je ocieram i w końcu widzę jak niebieskooki uparcie patrzy prosto przed siebie.
- Niall co ty chrzanisz?! To nie jest twoja wina, że jakiś idiota nie wyraził zgody! Zabraniam ci tak myśleć, rozumiesz? Będziemy ją zabierać do nas jak tylko będzie się  dało. Boję się jak to wszystko przeżywa mama, w końcu Susan była jej młodszą siostrą. Nie wyobrażam sobie jakby to było, gdyby nagle zabrakło Jamesa. To wszystko jest tak cholernie niesprawiedliwe!
- Wiem Vicky, wiem... - szepce Niall, ściskając moją dłoń.

- Jesteśmy na miejscu, wstawaj - dobiega mnie głos Nialla. Otwieram oczy, za szybą samochodu jest już ciemno, a w mroku dostrzegam zarys domu moich rodziców.
- Dawno usnęłam? - pytam zaspanym głosem, równocześnie próbując wyplątać się z koca, którym prawdopodobnie przykrył mnie blondyn, żebym nie marzła.
- Jakieś dwie godziny temu - odpowiada, podając mi dłoń. Kiwam głową, na znak zrozumienia i powoli ruszamy w stronę drzwi.
Wchodzimy do środka bez pukania. W domu panuje niewyobrażalna cisza, robimy kilka kroków, a ich dźwięk wydaje mi się przeraźliwie głośny. Najwidoczniej nie tylko mi, ponieważ Irlandczyk krzywi się na ich odgłos, po czym uśmiecha słabo, zorientowawszy się, że go obserwuję.
- Niall! Vicky! - dobiega nas głos ze strony schodów. Obaj kierujemy tam spojrzenie. W naszą stronę biegnie zapłakana Ginny. Odruchowo wyciągam ręce, by po chwili mogła się w nich znaleźć.
- Co się stało? - pytam, chociaż wiem, że to idiotycznie brzmi.
- Gdzie jest mama? Oni nie chcą mi powiedzieć! Zabrali mi mamę! - krzyczy ze złością. Czuję jak pod moimi powiekami ponownie zbierają się łzy.
- Twoja mama... Ona...
- Ona wciąż tu jest - przerywa mi Horan, przez co mała wykrzywia się z ciekawością w jego stronę. - Wszędzie. Tylko jest niewidzialna, na zawsze będzie przy tobie, ale nie będziesz mogła jej dostrzec.
- Dlaczego? Ja chcę ją zobaczyć, chcę z nią porozmawiać - mówi, a po jej policzkach zaczynają płynąć łzy.
- Nie płacz, mama by tego nie chciała. Wiem, że to trudne do zrozumienia, ale jeżeli będziesz dzielna, to za wiele lat ją spotkasz i znowu będziesz mogła z nią porozmawiać - odpowiada uspokajającym głosem Niall.
- Obiecujesz? - pyta podejrzliwie Ginny.
- Obiecuję.
- Kochanie, teraz powiedz mi gdzie jest wujek z ciocią i James? - pytam małej.
- Ciocia się zamknęła w swoim pokoju i z nikim nie chce rozmawiać, wujek próbuje ją przekonać, żeby otworzyła, a James siedzi w kuchni. Zaprowadzę was do niego - odpowiada. Stawiam ją na podłodze, a ona łapie nasze dłonie i prowadzi do kuchni.
Przy stole siedzi mój brat, twarz ma schowaną w dłoniach, a jego ciałem wstrząsają delikatne dreszcze.
- Ginny idź na górę i przygotuj swoje rzeczy, dobrze? Za chwilkę przyjdzie do ciebie Niall i pomoże ci się spakować - mówię w stronę małej, a ona wbiega po schodach w stronę swojego pokoju.
- Przynieś moją walizkę, a potem zabierz Ginny do nas do domu, już dość się napatrzyła na ból innych osób - szepczę do Nialla.
- W porządku, przyjechać po ciebie rano?
- Nie, przejdę się, a teraz leć - odpowiadam. Chłopak delikatnie całuje mój policzek, a następnie opuszcza pomieszczenie. Biorę głęboki wdech i wchodzę w krąg świateł kuchni.
- James... - mówię, kładąc dłoń na ramieniu brata. Podnosi głowę i dostrzegam, że ma zaczerwienione oczy.
- Vicky? Co ty tu robisz? Przecież byłaś z Niallem u babci... - pyta patrząc na mnie ze zdziwieniem.
- Przyjechaliśmy przed chwilą. Jak się czujesz?
- Jakby umarła moja ciocia - odpowiada ze smutnym uśmiechem.
- Fakt, głupie pytanie - stwierdzam, włączając wodę na herbatę.
- Gdzie Niall?
- Kazałam mu zabrać Ginny do nas do domu... W ogóle jak ona to wszystko przyjmuje?
- Cały czas pyta gdzie jest mama. Nie chce już z nami rozmawiać, ciągle powtarza, że kłamiemy i ukryliśmy gdzieś Susan. Mama się w ogóle załamała i nie wychodzi z sypialni, nawet taty nie chce wpuścić. Nie wiem jak długo jeszcze to wszystko wytrzymam... - tłumaczy łamliwym tonem.
- Wiem James, to wszystko jest dziwne, ale będziemy musieli sobie dać radę. Jakoś powoli to wszystko ogarniemy. Najważniejsze jest to, że ma się kto zająć Ginny, a reszta jakoś sama się ułoży. Będziemy musieli bardzo wspierać mamę... - stwierdzam, delikatnie gładząc jego dłoń.
- Taa... Nie wyobrażam sobie, jakby to było gdybym się dowiedział, że ciebie już nie ma. Tysiące razy mówiłem ci, że cię nienawidzę, ale to nie prawda. Kocham cię, jesteś moją jedyną siostrą i nigdy nie pozwolę, żeby stała ci się krzywda, obiecuję - mówi James, a w jego oczach dostrzegam błysk, który oznajmia mi, że nie kłamie, że zrobi wszystko, by dotrzymać tej obietnicy. Przytulam go, najmocniej jak potrafię i szepczę sponad jego ramienia:
- Wiem James, ja też cię kocham.
Nasze przytulanie przerywa gwizdek czajnika. Ocieram pojedynczą łzę, która nie wiadomo skąd znalazła się na moim policzku i wyciągam cztery kubki z szafki.
- Ześlę tu tatę, przypilnuj, żeby wypił chociaż tą herbatę, a ja spróbuję porozmawiać z mamą, okej?
- Okej, ale wątpię, żeby ci się to udało - odpowiada, przybitym głosem, po czym podaje mi dwa kubki. Odbieram je od niego i kieruję się trasą, którą tak często pokonywałam w dzieciństwie.
Na miejscu dostrzegam tatę opartego plecami o drzwi sypialni.
- Cześć tato - mówię, siląc się na beztroski głos. Spogląda na mnie zdezorientowanym wzrokiem, ale kiwa mi głową w odpowiedzi. - Idź na dół, zaparzyłam dla ciebie herbatę... - dodaję, a on bez słowa podnosi się z podłogi i ze zwieszoną głową schodzi po schodach.
Biorę głęboki oddech i niepewnie pukam do drzwi. Odpowiada mi głucha cisza. Podnoszę ponownie dłoń i uderzam o drewno. Nic. Powtarzam czynność kolejny i kolejny raz.
- Dajcie mi wszyscy święty spokój! - krzyczy mama zza drzwi. Przynajmniej wiem, że żyje...
- Mamo? Proszę, otwórz! - wołam, modląc się w duszy, żeby posłuchała. Na kilkanaście, niemiłosiernie długi sekund zapada cisza, a następnie słyszę szczęk przekręcanego klucza w zamku. Naciskam niepewnie klamkę, która tym razem ustępuje. Wsuwam się pośpiesznie do pomieszczenia, zanim mama zdąży zmienić zdanie i z powrotem zamknie drzwi na klucz.
Moja rodzicielka siedzi na łóżku rękami obejmując kolana, jakby tym sposobem chciała się obronić przed całym złem świata. Twarz ma całą zapłakaną, a w koło niej leżą stare fotografie. Biorę kilka z nich do ręki, a każde przedstawia Susan. Czarno-białe zdjęcie z moją mamą na placu zabaw, pierwszy dzień szkoły, matura, jakieś urodziny, Sus trzymająca mnie na rękach, a obok James z samochodzikiem w ręce. Zdjęcie jak była w ciąży i na porodówce, a ostatnie z tamtych wakacji, jak obejmuje się z mamą i obie coś krzyczą w stronę aparatu.
Odkładam fotografie na stolik znajdujący się tuż obok łóżka, a mamie podaję jeden z dwóch kubków z herbatą. Przyjmuje go z lekkim kiwnięciem głowy.
- Ona miała dopiero dwadzieścia osiem lat! To nie jest wiek na umieranie! Dlaczego, nie poszukaliśmy jej jakiejś lepszej kliniki? Wzięlibyśmy kredyt, wszystko jakoś by się ułożyło... - stwierdza mama żałosnym głosem.
- Dobrze wiesz, że to by jej nie uratowało, jedynie przedłużyło o jakiś czas życie. Może o rok, albo dwa... Ale Susan, nie chciała przed tym uciekać, a myślenie "co by było gdyby" nic już nie zmieni, wiem, że to dla ciebie bardzo trudne, ale musisz żyć dalej. Nie możesz odizolowywać się od nas, od taty. Susan by tego nie chciała. Obiecałaś zająć się jej córką, więc dotrzymaj tej obietnicy, bo tylko dzięki temu twoja siostra odeszła z tego świata spokojna. Ona nie zniknęła, już na zawsze będzie w twoim sercu, będzie cię chronić i wspierać. Daj sobie pomóc - szepczę patrząc mamie prosto w oczy. Przez chwilę między nami panuje cisza, ale w końcu kiwa głową, a ja wypuszczam powietrze z płuc. Nawet nie zauważyłam, że gdy skończyłam mówić wstrzymałam oddech.
- Masz rację, muszę żyć dla was, dla ciebie, Jamesa i taty, dla Ginny... i dla mojej siostry. Muszę wypełnić zadanie, które mi powierzyła, nie mogę zamykać się w pokoju i płakać, to nie byłoby w porządku. Każdy z nas cierpi, przepraszam, zachowuję się egoistycznie - szepcze mama, po czym przytula mnie do swojego kruchego ciała.
- Nie prawda, pewnie ja na twoim miejscu zachowałabym się tak samo - odpowiadam ze smutnym uśmiechem.
- Chodźmy na dół, muszę ich wszystkich przeprosić. Już jutro jest... ceremonia - mówi spuszczając wzrok na podłogę i przełykając ślinę. Słowo "pogrzeb", prawdopodobnie nie chce jej nawet przejść przez gardło. Ściskam jej dłoń i ze świeżymi śladami łez na policzkach, schodzimy do kuchni.

- Gdzie jest mama? - pyta ponownie Ginny.
- Już ci tłumaczyłem, że jest tuż obok. Tylko nie widzialna - odpowiada cierpliwie Niall.
- Ja już nie chcę bawić się w tą grę! Ja chce moją mamę! - krzyczy mała, a w jej oczach wzbierają się łzy. - Przestańcie kłamać!
- Posłuchaj, dzisiaj jest bardzo ważny dzień. Za chwilę pojedziemy pożegnać się z twoją mamą na jakiś czas, dlatego musisz być grzeczna i zjeść śniadanie - próbuję jakoś to wszystko ogarnąć.
- Ale ja nie chcę się z nią żegnać!
- Pamiętasz co ci wczoraj obiecałem? Że jeszcze spotkasz swoją mamę, ale dopiero za jakiś czas, więc jeżeli będziesz w to bardzo mocno wierzyć to, to się spełnił - stwierdza Irlandczyk, biorąc Ginny na ręce. Mała w odpowiedzi niepewnie kiwa głową i chowa twarz w ramionach mojego chłopaka, niebieskooki delikatnie głaszcze ją po włosach i szepcze uspokajające słowa.
- Czas się zbierać - mówię piętnaście minut później. Niall podnosi się z podłogi i pomaga wstać Ginny.
- W co ubierzemy małą? - pyta marszcząc brwi.
- Nie wiem, coś znajdziemy w rzeczach, które wczoraj pakowaliście. Idę się przebrać, a potem zajmę się jej ubraniem - stwierdzam, po czym wspinam się po schodach do naszej sypialni.
Zakładam na siebie jedyną stosowną czarną sukienkę jaką znalazłam w swojej szafie, a do tego przygotowuję sobie czarny płaszczyk, żeby nie marznąć podczas pogrzebu. Do małej torebki pakuję kilkanaście paczek chusteczek i schodzę z powrotem na dół.
- Dlaczego wyglądasz tak poważnie? - pyta Ginny na mój widok.
- Ponieważ przez jakiś czas nie powinniśmy nosić zbyt kolorowych ubrań, żeby uczcić w ten sposób pamięć o twojej mamie... - mówię równocześnie przeglądając ubrania małej. W końcu wybieram czarne spodnie, biały podkoszulek i szary płaszczyk. Po kilkunastu minutach dołącza do nas Niall, ubrany w czarny garnitur z wieńcem w dłoni. Podaje mi kwiaty, a Ginny bierze na ręce ze smutnym uśmiechem.

Stoimy w kilkudziesięcioosobowej grupie żałobników, a w okół nas każdy przeżywa swój rodzaj żalu. Zwalisty mężczyzna powstrzymuje łzy, a mokra od deszczu, pogrążona w rozpaczy starsza pani łka załamana. Obok mnie płacze mama, a James obejmując ją, sam stara powstrzymać się łzy. Ginny przygląda się temu wszystkiemu ze zdziwieniem. Setki śladów butów odciśniętych w błocie układają się w ścieżkę bólu.Tata spóźnia się i staje z tyłu, trochę na uboczu, ledwo panując nad emocjami podczas gdy kapłan, którego praktycznie nie słyszę, wygłasza kazanie.
- Dlaczego ten pan mówi, że w tym drewnianym czymś leży moja mamusia? - szepcze Ginny do Nialla. Blondyn spogląda na mnie zaczerwienionymi oczami, licząc na pomoc z mojej strony.
- Wiesz, kiedyś wszyscy będziemy w tym drewnianym pudełku, to właśnie wtedy staniemy się niewidzialni i zaczniemy chronić naszych bliskich... - odpowiadam zachrypniętym głosem. Mała kiwa głową i do końca już milczy.
W końcu ksiądz rzuca na trumnę symboliczną garstkę ziemi, a czterech mężczyzn zaczyna ją opuszczać w głąb ciemnej dziury.
Mama wtula się z rozpaczą w Jamesa. W tym momencie podchodzi do nich tata i przyciąga mamę do siebie, a mój brat kieruje się w naszą stronę. W ręku trzyma długą, bordową różę.
- Pożegnaj się z mamą - szepcze do małej wyciągając dłoń z rośliną.
Ginny odbiera ją od Jamesa i kładzie kwiat na trumnie ze słowami:
- Kocham Cię mamo, do zobaczenia w przyszłości...

______________________________________


Dzień dobry, cześć i czołem! :*
Na samym początku bardzo chcę podziękować Asuri. Gdyby nie ona ten rozdział miałby fatalny tytuł i na pewno nie był w tej postaci w jakiej jest obecnie. Bardzo, bardzo, ale to bardzo Ci dziękuję za wszystkie poprawki i że chciało Ci się to sprawdzać. Jesteś C-U-D-O-W-N-A! :*
Mam nadzieję, że tym rozdziałem udało mi się przypomnieć wszystkim, którzy nie pamiętali kto to jest Susan, wyjaśnić o co chodzi :)
Rozdział jest dosyć smutny, ale jakie mogą być przygotowania do pogrzebu i sama ceremonia? Jednak mnie się podoba, jakoś tak mi pasuje :)
Rozdział się pojawił dosyć wcześnie jak na moje pisanie. Miał być w sobotę, ale mam tak dobry humor, że stwierdziłam, że może pojawić się już dzisiaj :) 
Widzę, że trwa zacięta walka co do Zayna i Jamesa, także z niecierpliwością czekam na jej rozwiązanie, głosujcie dalej, kto jeszcze nie zagłosował! ;**