1. Banda rozochoconych nietoperzyc.

*Vicky*

O równej siódmej budzi mnie bezlitosny dźwięk budzika. No tak, dziś poniedziałek , pierwszy września, rozpoczęcie roku szkolnego tyle, że ten rok z pewnością nie będzie normalny. Do naszej szkoły zapisał się cały zespół One Direction. Stwierdzili, że mają dość i chcą choć na chwilę powrócić do "normalnego" trybu życia. Tak jakby ktoś sławny mógł być "normalny", ale może ja się nie znam.

Wychodzę z pokoju z wyraźnym ociąganiem, cały czas rozważając opcję powrotu do łóżka. Na korytarzu w momencie zapominam o czymś takim jak dalszy sen i rozpoczynam standardową walkę z bratem kto pierwszy zajmie łazienkę. Jak zwykle wygrywa.

- James debilu wyłaź! Wypuścisz mi całą ciepłą wodę! - krzyczę uderzając pięścią w drzwi.

- Vicky jak zwracasz się do brata? - dobiega mnie karcący głos mojej mamy wychodzącej z sypialni i wybuch śmiechu tego głupka.

- Czy jest za późno, żebym była jedynaczką?

- Obawiam się, że tak - stwierdza tata, który wyłania się z sypialni tuż za mamą.

- Super. To może zrobicie chociaż mi własną łazienkę? - pytam z nadzieją i jak zwykle słyszę tą samą odpowiedź.

- Nie, nie mamy miejsca na drugą łazienkę.

- Możemy przerobić pokój tego głupka...- mruczę pod nosem, gdy bez ostrzeżenia otwierają się drzwi od łazienki. Stoi w nich oburzony James z ręcznikiem ciasno zawiązanym wokół bioder. Krople wody spływają z jego wciąż mokrych włosów po wyraźnie zarysowanych mięśniach klatki piersiowej.

- O nie! To może od razu twój pokój przerobimy na moją siłownię!

- Chyba masz marzenia! - odpowiadam i z prędkością tornada, tak by nie zdążył się zorientować wpadam do łazienki, uprzednio starannie zamykając drzwi na klucz.

- Nie wygłupiaj się! Muszę jeszcze włosy wysuszyć i żel nałożyć - woła naciskając klamkę. - Chociaż ubrania mi oddaj! - dodaje żałosnym tonem nie uzyskawszy mojej reakcji na poprzednie stwierdzenie. W odpowiedzi szeroko szczerzę do siebie zęby w lustrze.

Poranną toaletę rozpoczynam od szybkiego prysznica. Owinięta w niebieski ręcznik, przecieram dłonią mleczno-białą powierzchnię lustra. Pospiesznie wcieram w swoje brzoskwiniowe ciało balsam, prostuję włosy i tuszuję rzęsy. Ubieram czarne rurki i białą koszulę, przeglądam się po raz ostatni w lustrze i wychodzę, a raczej chcę wyjść. W drzwiach potykam się o mojego brata, który prawdopodobnie przysnął w oczekiwaniu na swój jakże cenny żel do włosów.

- Co jest grane?! - krzyczy przerażony, rozglądając się nieprzytomnie po korytarzu.

- Ciastko. Wygodnie ci śpiochu?

- Głupie pytanie – mruczy pod nosem, równocześnie łapiąc mnie za kostki, w taki sposób, że ląduję na ziemi, a on zaczyna mnie łaskotać.

- Dość. Spóźnicie się do szkoły, a jeszcze musicie zjeść śniadanie. - krzyczy mama z kuchni z widocznym rozbawieniem w głosie.

Zgodnie ruszamy do kuchni. Każdy z nas dostaje kilka tostów i sok pomarańczowy. Zanim udaje mi się choćby dotknąć jednego tosta rozlega się dzwonek do drzwi.

- To pewnie Amy, otworzę – mówię podnosząc się od stołu. Jak zwykle w roku szkolnym wpada do nas na śniadanie, bo jej rodzice wcześnie wychodzą do pracy.

- Mogłabyś się już nauczyć wchodzenia bez pukania, to twój dom - stwierdzam na wstępie przewracając oczami.

- Wiem, wiem, ale głupio mi – odpowiada i cmoka mnie w policzek na przywitanie. Na jej słowa ponownie wykręcam młynka oczami. Zawsze to samo.

Wchodząc do kuchni, pierwsze co rzuca mi się w oczy to "tajemnicze" zniknięcie mojego śniadania.

- Gdzie są moje tosty?!

- 'ie wem...- odpowiada pospiesznie James dławiąc się moim tostem. - Ooo, widzę że moja ukochana, wredna Smerfetka przybyła. Gdzie zgubiłaś swoje czarne włosy od Gargamela? - pyta Amy. Nazwa Smerfetka wzięła się od tego, że w dzieciństwie cała nasza czwórka (był jeszcze kiedyś taki Jack) uwielbiała smerfy. Kiedy Gargamel stworzył Smerfetkę, która miała naturalnie czarne włosy, a później była blondynką tak jak Amy mój brat zaczął ją tak nazywać. W między czasie robię sobie nowe tosty.

- O cześć James, ładny ręcznik.- stwierdza Amy, po czym obie wybuchamy śmiechem.

- O cholera, faktycznie. Tak zgłodniałem, że zapomniałem się ubrać – próbuje się wytłumaczyć mój brat, lekko się krzywiąc, a jego policzki pokrywa ciemny odcień różu, co tylko wywołuje u nas jeszcze większe rozbawienie, a żarłok zwiewa do swojego pokoju.

- Leć po torbę i zmykamy – mówi Bloom, popychając mnie w stronę schodów.

- Okej tylko przypilnuj mi tostów – odpowiadam, bo nie mam zamiaru po raz kolejny przygotowywać sobie śniadania.

Oczywiście gdy ponownie wchodzę do kuchni  już ich nie ma, a Amy kończy ostatniego.

- Amando Bloom gdzie są moje tosty ?! - Smerfetka lekko się krzywi słysząc swoje pełne imię, którego z całego serca nienawidzi.

- Myślałam, że mówisz "zjedz je, żeby się nie zmarnowały..." - stwierdza niewinnie się uśmiechając.

- Eh, jak zwykle kupię sobie coś w sklepiku - ta tylko szerzej się uśmiecha, zorientowawszy się, że całe zagrożenie już minęło.

- James rusz się, bo nie zdążymy – krzyczę w górę schodów, by pospieszyć największego lenia na ziemi.

- Jestem Słonka wy moje! Oj, oj chyba nie potrafisz się malować, ale wujek James to naprawi! - woła dziarskim tonem w stronę Amy gdy tylko łaskawie zjawia się przed nami. Brunet natarczywie zaczyna pocierać górną powiekę Smerfetki tyle, że tym razem naprawdę rozmazując jej tusz.

- Jamesie Black przysięgam, że jesteś trupem! Właśnie rozpocząłeś najprawdziwszą wojnę! - krzyczy Amanda, szczerze wkurzona. James w odpowiedzi tylko wybucha wesołym śmiechem, a ja razem z nim. Czasem zachowują się zupełnie jak dzieci.

Gdy udaje nam się dotrzeć do szkoły, o dziwo jakieś pięć minut przed czasem James na pożegnanie czochra starannie ułożone włosy Amy, za co dostaje mocnego kuksańca w żebra, po czym bez żalu odchodzi w stronę swoich kumpli.

- Czy on się nigdy nie zmieni? - pyta zrozpaczonym tonem Amy, próbując poprawić swoją fryzurę.

- Z tego co pamiętam to mówiłaś, że to cię w nim najbardziej pociąga – wypominam jej naszą ostatnią rozmowę.

- Nooo tak, ale mógłby choć trochę wydorośleć – odpowiada z ociąganiem, lekko się przy tym rumieniąc. W odpowiedzi wzruszam tylko ramionami i wychodzę z szatni na korytarz. Nagle wybuchają głośne piski dziewczyn. Rozglądam się z dezorientacją.

- Oho, zaczęło się. Pewnie nasze nowe gwiazdy właśnie weszły do szkoły – wołam próbując przekrzyczeć hałas panujący na korytarzu.

- Chodźmy stąd zanim ta banda rozochoconych nietoperzyc nas zabije – odpowiada, również krzykiem Amy po czym ciągnie mnie w stronę naszej klasy.