23. Koteczki

*Vicky*

Siedziałam na łóżku Nialla gdy zadzwonił mój telefon. Mama.
- No słucham cię.
"Vicky postanowiliśmy, że jedziemy z Jamesem na tydzień, by sprawdzić co i jak w tym jego Nowym Yorku."
- Okej, ale ja nie chcę jechać.
"Właśnie dlatego dzwonię by ci powiedzieć, że będziesz miała pusty dom przez tydzień."
- Och w porządku. To pogadamy jeszcze w domu.
"Dobrze, wróć na 14:00 na obiad. Pa."
- Cześć. - rozłączyłam się.
- Z kim rozmawiałaś? - spytał Niall wchodząc do pokoju z talerzem kanapek.
- Z Mamą. - uśmiechnęłam się. - Czy chciałbyś ze mną zamieszkać przez tydzień? - wyrzuciłam na jednym oddechu.
- No pewnie! A twoi rodzice? - spytał niepewnie.
- Wyjeżdżają na tydzień z Jamesem i tak sobie pomyślałam, że nie chcę siedzieć sama w domu przez ten czas... - uśmiech sam cisnął mi się na usta.
- Czyli jutro miałbym się do ciebie wprowadzić? - wymruczał pomału się nade mną pochylając.
- Jak dla mnie to mógłbyś nawet teraz...  - odparłam wpijając się w jego usta. Pchnął mnie na łóżko w taki sposób bym znalazła się pod nim.
- To znaczy, że od jutra będzie razem zasypiać i razem się budzić? - spytał, a mnie ta wizja bardzo się spodobała.
- Chyba tak - szepnęłam układając się wygodnie na jego torsie. Splótł nasze dłonie na moim brzuchu co na przemian mrucząc mi coś do ucha lub muskając swoimi wargami mój policzek. Zmrużyłam oczy z przyjemności. Nagle podskoczył przez co spadłam z łóżka na podłogę.
- Przepraszam! - zawołał podając mi rękę, żeby pomóc mi wstać.
- Co ci się stało? - spytałam z rozbawieniem.
- Skoro jutro mam z tobą zamieszkać to muszę się spakować! - wywróciłam oczyma.
- Daj spokój masz na to cały dzień - stwierdziłam z powrotem kładąc się na łóżku.
- No tak, ale to jednak lepiej teraz bo potem jak mi się jeszcze coś przypomni to zdążę zabrać, a tak to będzie za późno - powiedział wyciągając swoją walizkę z pod łóżka.
- To zanim zatoniesz w tym cudownym pakowaniu, to może odprowadzisz mnie do drzwi? - spytałam.
- Idziesz już? - spojrzał na mnie zaskoczony.
- No skoro ty się pakujesz to ja idę na obiad.
- Obiad? - podłapał. - A mogę iść z tobą? - patrzył na mnie z miną małego psiaka.
- No dobra - rzuciłam ze śmiechem.

***

- Vicky nie zapomnij, że jutro o 13:00 jedziemy odwieźć twojego brata na lotnisko - odezwała się mama.
- Jak mogłabym zapomnieć, skoro mój jedyny brat ode mnie ucieka? - spytałam z uśmiechem, na co James się lekko skrzywił.
- Od razu ucieka, jak już to odpoczywa - wyszczerzył zęby.
- Niall masz prawo jazdy? - wtrącił się mój tata.
- Mam, proszę pana - odparł kulturalnie niebieskooki.
- To może pojechałbyś jutro z nami na lotnisko i odwiózłbyś potem Vicky do domu?
- Taki miałem zamiar - uśmiechnął się odbierając talerz ze spaghetti od mojej mamy. - Ładnie wygląda.
- Dziękuję. Moglibyście brać z niego przykład, a nie tylko jecie! - ofuknęła nas mama.
- Ękujemy, est płyzne - odparł James z pełną buzią na co zaśmiała się moja rodzicielka.
- James głupku nie mówi się z pełną buzią! - zwróciłam się do brata. - Ale będzie mi brakowało naszej porannej walki o łazienkę.
- Mi też i tego jak zawsze wygrywam - wyszczerzył się. - Niall śpisz dzisiaj u nas? Zrobimy sobie nockę pożegnalną. Kilka filmów i takie tam.
- Jeżelibym mógłbym to z chęcią - spojrzał na moich rodziców.
- Nie widzę problemu - powiedziała mama. - Tak sobie myślałam, że może byś tu zamieszkał przez ten czas jak nas nie będzie, żeby Victoria nie była sama gdyby to nie był problem.
- I oczywiście jeżeli będziecie grzeczni - wtrącił tata.
- Tato! Zawsze jesteśmy grzeczni - wyszczerzyłam się.
- Tak za wyjątkiem nocy... - wpadł mi w słowo James. Rzuciłam mu mordercze spojrzenie, a Niall chyba kopnął go pod stołem bo skrzywił się i zaczął masować sobie łydkę. Na szczęście rodzice nie zwrócili na to uwagi.
- Okej to my z tatą idziemy się pakować, a wy tu posprzątajcie.
- A ja idę do domu po rzeczy i przyjadę samochodem to jutro od razu na lotnisko pojedziemy - zwrócił się do mnie blondyn.
- To ja muszę skończyć się pakować! - krzyknął James i wybiegł z kuchni.
- Czyli zostaje sama ze zmywaniem - westchnęłam. - Chodź to cię odprowadzę do drzwi.
- Widzisz będę u ciebie mieszkał legalnie - wyszczerzył się.
- Zaskoczyli mnie rodzice tą całą propozycją, ale w takim razie teraz będziesz mógł u mnie spać i nie będzie powody byś uciekał przed świtem - uśmiechnęłam się cwaniacko.
- Mmm.. kto wie może zamieszkam tu na stałe? - wymruczał mi do ucha po czym wyszedł cicho się śmiejąc.


*Niall*


Wpadłem do domu jak huragan. Cała czwórka siedziała w salonie i oglądała jakiś film. Rzucili mi pytające spojrzenie.
- Pakuję się i nie zobaczycie mnie przez tydzień - wyszczerzyłem się.
- Czemu? - krzyknęli równocześnie biegnąc za mną po schodach.
- Przenoszę się do Vicky, bo jej rodzice jadą z Jamesem na tydzień do Nowego Yorku.
- Uuu to się będzie działo w tym domu - zawołał Harry.
- Tak, będziemy karmić jej kota - powiedziałem z przekąsem.
- Kota? Niall mogę jechać z tobą? - zapytał robiąc słodkie oczka.
- NIE!
- A ma marchewki? - wtrącił się Lou.
- I duże lusterko w łazience? - dorzucił Zayn.
- To może jeszcze ma więcej widelców niż łyżek? - spytał Liam.
- Nie jedziecie ze mną - odparłem. - Przeprowadzam się SAM. Harry pożyczysz mi samochód?
- Widzisz ja nie mogę iść z tobą do koteczka, ale ty możesz brać mój samochód? NIE - uśmiechnął się cwaniacko. Wywróciłem oczami.
- Daj spokój kupię ci pięć takich tylko pożycz auto. Potrzebuję na jeden dzień, nawet nie cały.
- Pięć koteczków?! Dobra możesz brać auto. Lou chodź pomożesz przygotować im miejsce do spania!
- W coś ty nas wpakował Horan? - rzucił Louis wychodząc za Harrym.
- Dobra ja idę, bo zaraz mam randkę z Danielle to do zobaczenia za tydzień - wyszczerzył się Liam i też wyszedł.
- Pomóc ci się pakować? - zaoferował się Malik.

__________________________________________________

przepraszam za poprzedni rozdział, faktycznie trochę za bardzo oddaliłam treść od Vicky i niebieskookiego, w każdym razie tym tygodniem to nadrobię ;-)